Annemmm

Nereden başlasam nasıl anlatsam bilemiyorum..

Hayatımın en kötü 2. kışını yaşıyorum..

Eylül sonuydu sanırım eşime hiç sevmiyorum kışı bak yine kış geliyor,yine içim sıkılıyor,bunalıyorum,çabucak geçsin demiştim..Bunu söylememden 1 ay sonra tam da üstte paylaştığım güzel kareden kısa bir süre sonra başladı kaygı dolu günlerimiz..

Beni takip edenler bilir zaten annem gecen yıl Rahim CA ameliyatı olmuştu..Sürekli takipleri yapılan biri.Her üç ayda bir birsürü tetkik yapılıyor.Ramazan ayında hafif  karın bölgesinde ağrı olunca durumu doktorumuza bildirdik..Ardından MR,Tomografi,PET yetmedi Girişimsel Cerrahi yoluyla doku alında.Tabi bu çok uzun süren bir süreç.Her tetkiki yaptırmak ve sonuç almak belli bir zaman gerektiriyor.Bu aşama anneciğim acılarla kıvranırken bizlerde etrafında çaresizce çırpınıyoruz..Hep bir sonuç bekleme süreci..

Ekim sonuydu ağrıları dayanılmaz boyuta gelip hastaneye gidip acilde iki gün kalışımız..Zar zor yatış alabilmiştik hastaneye..

Tabi hala bir sonuç olmadığı için karın ağrısı ile yattık hastaneye..Çok ağrısı var ya hiç yormuyoruz kansere..Kanser ağrısız olur..Zaten takibi yapılıyor olsa çıkardı..

1. hafta,2.hafta hastanede artık günler değil haftalar bir birini takip ediyor..Bu sürede tanı kondu..Pankreas CA...Annem bilmiyor..Gizliyoruz..Üzülmesin..Netten araştırma yapıyorum her okuduğumda ayrı yıkılıyorum.Ama güçlü olmam lazım,öyle olmaya çalışıyorum..Tabi bu esnada bir de kızımdan ilk kez ayrı kalıyorum onun yükü de ayrı..Ablam bebeği olduğu için kalamıyor..Neyseki teyzemler gelmişti arada bir kızımı görmek için 1,2 geceliğine eve gidiyordum..Ve böylece hastanede gecen 2,5 ay..

3.haftaydı sanırım  pankreastaki büyüme safrayı tıkamıştı annem sarılık oldu..Yavaş yavaş başlayan sararma artarak göz bebeklerinin bile sararmasına sebep oldu..

Tanı konunca hastane konseyi operasyon kararı aldı,aldı da yoğun bakım sorunu var..Derken başka hastaneye sevk edildik..7 hafta sonra ameliyata alındı..Öyle umutluyuz ki..Ameliyat iyi gececek,toparlıyacak herşey yoluna girecek..Ameliyat günü kabusumuzun diğer bir döngüsü oldu..Operasyon sırasında doktorumuz çıktı bizlerle konuşmak için..Kızlar durum hiç umduğumuz gibi değil,tüm damarları tutulmuş,operasyona devam edersem çok riskli %10 yaşama şansı var..Öylece geri kapatıldı..

Ameliyat sonrası ise herşey daha da zorlaştı..Ameliyatta yapılan bir müdahale ile midede yırtılma oldu..Yırtılma nedeniyle yediği,içtiği deri altına sızıyordu dikişleri tam kapanıcaktı ki geri açıldı.Her aldığı besin karnından geri geliyordu...

Operasyon sonrası vücut fonsiyonlarının normale dönmesi için bol yürüyüş önerilir..Bir gece ısrar ediyorum anneme ''hadi annecim 10 adım'' diye..Bir an bir baktım annem sapsarı olmuş..Hemen hemşireye haber verdim ki tansiyon 6 ya 4 olmuş.

Bundan sebep ayağa kalkamaz hale geldi..Çünkü ayağa kalktığında daha çok akıyor,aşırı sıvı kaybı tansiyonunu düşürüyordu.

Karın içi sıvı birikimi zamanla akciğerleri etkiledi..Bilinç yavaş yavaş gitmeye başladı..

Hava takviyesi yapıyorduk,saturasyonun cihaz takılı olduğu halde 83 e indiğini görmemle doktora koşmam bir oldu.(hastanede uzun süre kalınca tecrübe ediniyosunuz,o gün serviste entübe edilen  4.hastaydı annem).Doktor hemen entübe edicez diye geldi...Hemşireler,doktorlar koşturuyorlar bizi çıkardılar..

Bi tuhaflık var belli,her geçen dakika daha çok kişi giriyor,daha çok cihaz getiriliyor..

13 Ocak Cuma tam öğlen saatiydi..Meğer anneciğimin kalbi durmuş..Tekrardan çalıştırılmış..

Sonra içeri alındık bir kişiye izin vardı,ricayla ablamla ikimiz girdik...Bir sürü cihaza bağlanmıştı yoğun bakımda yer ayarlanmasını beklerken oda yoğun bakıma dönmüştü..

Yoğun bakıma gidene kadar 3 kez daha durup yeniden çalıştırıldı kalbi..Öyle direndi öyle direndi annem,bizi annesiz torunlarını ananesiz bırakmamak için..Gece 11 gibi yenik düştü kalbi anneciğimin....

Bir yarımı 7 yıl önce kaybetmiştim kanserle diğer yarımı da 7 yıl sonra yine kanser aldı..Hem anne hem babasız kaldım..Anne,babanız hayattaysa her zaman çocuksunuz..3 gün önce doğum günümdü yolun yarısına annemsiz girmek nasıl acıydı..Ve artık hiçbir zaman çocuk olamayacağım gerçeğinin acısı tam içimde..

Üstteki karede son mutlu anımız olarak kalıcak bizlere..Kızımaysa hala söylemedik..Uzunca bir süre söylememe kararı aldık..Annem en iyi arkadaşıydı çünkü..Her gün en az 10 farklı sebeple anıyor..Anne bak ananemin ''A'' sı,anne bak kedininin gözleri ananemin gibi mavi,anne annem şimdi ne yapıyordur kahvaltısını yapmışmıdır...O böyle sürekli bahsederken yüreğim daha bir paramparça..Hatta telefonla konuşmak istedi ne yapacağımı şaşırdım..

Hayatın yükü herkesin omuzlarına farklı biniyor..Acıysa kesinlikle düştüğü yeri yakıyor..Öyle canım yanıyor,öyle canım yanıyor ki..Anne başka,boşluğu çok derin yara..

Öyle çok özlüyorum ki,bir daha hiç varlığını hissedemeyecek olmak nefesimi kesiyor :(

Nurlar içinde yat inşallah,mekanın cennet olsun annemmm..

Birgün yine kavuşucaz inşallah..